Os danos provocados pola Intelixencia Artificial, a debate na Universidade da Coruña
O autor, Gabriel Macanás, doutor e profesor de Dereito Civil da Universidade de Murcia, parte de dúas certezas. A primeira é que a IA van causar danos. A segunda, é que é imposible saber, mesmo imaxinar, que danos van acabar causando, ou cando.
A pregunta que se expón é: Quen vai reparar estes danos?
Para debater sobre esta e outras cuestións celebrouse unha mesa redonda, na que participaron Ignasi Belda, director da Axencia Española de Supervisión da Intelixencia Artificial; Amparo Alonso, catedrática de Ciencias da Computación e Intelixencia Artificial da UDC; Alberto José Bugarín, catedrático e director do Grupo de Sistemas Intelixentes do CiTIUS; Adrián Feliú González, responsable de consultoría en ciberriscos en Howden; e Jesús Almarcha Jaime, avogado de seguros e reaseguros de Pérez-Llorca Avogados.
En primeiro lugar, os relatores deixaron claro que a Intelixencia Artificial está aquí para mellorar as nosas vidas, igual que o fixeron no seu día a electricidade ou internet. Os riscos que poidan derivar do seu uso non poden frear o seu avance, e tampouco a regulación. “Europa vai con moito atraso respecto a outras potencias no desenvolvemento da Intelixencia Artificial. Está ben protexer aos cidadáns, pero isto non pode colocarnos nunha posición non competitiva”, explicou o autor.
Volvendo á cuestión de quen reparará os danos causados pola IA, o seguro emerxe como unha resposta sólida ante este desafío. Con todo, como se valora o custo duns danos que xamais se produciron?
A falta de datos estatísticos e a natureza cambiante destas tecnoloxías supoñen un desafío para a industria aseguradora, pero tamén unha oportunidade. “Aquelas empresas que sexan pioneiras en ofrecer este tipo de coberturas e fágano de maneira adecuada converteranse en referentes”, afirmou Macanás.
Tamén se debateron outras posibilidades de reparación de danos, por exemplo, outorgar personalidade xurídica á IA, aínda que non para darlles dereitos, senón para que poidan pagar indemnizacións. Este enfoque expón certos problemas: se o “robot” é o responsable dos pagos, necesitará recursos financeiros, o que engade complexidade e non garante eficacia.
Ademais da mesa redonda celebrouse un acto inaugural presidido por Moisés Canle, vicerreitor de Titulacións e Internacionalización da UDC, acompañado por Natalia Barros, directora da Oficina Económica do Igape, José Ramón Santamaría Barreiro, presidente de Fundación Inade, Ignasi Belda, director xeral de AESIA, e Fernando Peña López, director da Cátedra Fundación Inade-UDC.
A obra presentada é o noveno volume da colección Cadernos da Cátedra, unha colección de publicacións dixitais e en formato papel que abordan diferentes temas relacionados coa Xerencia de Riscos e o Seguro.
A pregunta que se expón é: Quen vai reparar estes danos?
Para debater sobre esta e outras cuestións celebrouse unha mesa redonda, na que participaron Ignasi Belda, director da Axencia Española de Supervisión da Intelixencia Artificial; Amparo Alonso, catedrática de Ciencias da Computación e Intelixencia Artificial da UDC; Alberto José Bugarín, catedrático e director do Grupo de Sistemas Intelixentes do CiTIUS; Adrián Feliú González, responsable de consultoría en ciberriscos en Howden; e Jesús Almarcha Jaime, avogado de seguros e reaseguros de Pérez-Llorca Avogados.
En primeiro lugar, os relatores deixaron claro que a Intelixencia Artificial está aquí para mellorar as nosas vidas, igual que o fixeron no seu día a electricidade ou internet. Os riscos que poidan derivar do seu uso non poden frear o seu avance, e tampouco a regulación. “Europa vai con moito atraso respecto a outras potencias no desenvolvemento da Intelixencia Artificial. Está ben protexer aos cidadáns, pero isto non pode colocarnos nunha posición non competitiva”, explicou o autor.
Volvendo á cuestión de quen reparará os danos causados pola IA, o seguro emerxe como unha resposta sólida ante este desafío. Con todo, como se valora o custo duns danos que xamais se produciron?
A falta de datos estatísticos e a natureza cambiante destas tecnoloxías supoñen un desafío para a industria aseguradora, pero tamén unha oportunidade. “Aquelas empresas que sexan pioneiras en ofrecer este tipo de coberturas e fágano de maneira adecuada converteranse en referentes”, afirmou Macanás.
Tamén se debateron outras posibilidades de reparación de danos, por exemplo, outorgar personalidade xurídica á IA, aínda que non para darlles dereitos, senón para que poidan pagar indemnizacións. Este enfoque expón certos problemas: se o “robot” é o responsable dos pagos, necesitará recursos financeiros, o que engade complexidade e non garante eficacia.
Ademais da mesa redonda celebrouse un acto inaugural presidido por Moisés Canle, vicerreitor de Titulacións e Internacionalización da UDC, acompañado por Natalia Barros, directora da Oficina Económica do Igape, José Ramón Santamaría Barreiro, presidente de Fundación Inade, Ignasi Belda, director xeral de AESIA, e Fernando Peña López, director da Cátedra Fundación Inade-UDC.
A obra presentada é o noveno volume da colección Cadernos da Cátedra, unha colección de publicacións dixitais e en formato papel que abordan diferentes temas relacionados coa Xerencia de Riscos e o Seguro.
Universidade da Coruña (UDC)